Pra­ca nad wysta­wą Jednostka2 roz­po­czę­ła się od indy­wi­du­al­nej pra­cy arty­stów, któ­ra sku­pia się nad tema­tem cia­ła. Twór­ców zain­te­re­so­wa­ło to że pomi­mo odmien­ne­go podej­ścia do malar­stwa ich pra­ce kore­spon­du­ją ze sobą. W wypad­ku

Emilii Wisły

są to sur­re­ali­stycz­ne zde­for­mo­wa­ne posta­cie, w któ­rych przed­sta­wia poszcze­gól­ne frag­men­ty cia­ła. Atmos­fe­ra osa­mot­nie­nia mie­sza się w nich z ano­ma­lia­mi jak i pro­ble­ma­mi w obrę­bie sek­su­al­no­ści. Moż­na powie­dzieć ze w swo­je pra­ce trak­tu­je jako swe­go rodza­ju psy­cho­ana­li­zę. Mono­chro­ma­tycz­na kolo­ry­sty­ka jej obra­zów pod­kre­śla sym­bo­li­kę kolo­rów. Z kolei jed­no­barw­ne for­my o geo­me­trycz­no-orga­nicz­nych kształ­tach, poka­zy­wa­nych przez 

Łukasz Horbów

wyda­ją się wyab­stra­ho­wa­nym przed­sta­wie­niem jego cia­ła. Swo­ja pra­ce dzie­li na dwa eta­py, w pierw­szym z nich bada źró­dła kom­plek­sów któ­re prze­twa­rza poprzez odbi­ja­nie, obry­so­wy­wa­nie oraz odci­ska­nie na papie­rze. Tusz w jego pra­cy odgry­wa role lustra naj­pierw wni­ka w jego sko­re a następ­nie zosta­wia trwa­ły ślad na kart­ce, dzię­ki cze­mu jego ogra­ni­cze­nia przy­bie­ra­ją for­my, któ­re jest w sta­nie zaak­cep­to­wać. W dru­gim eta­pie jego pra­cy, for­my zaczy­na­ją na sie­bie oddzia­ły­wać i two­rzyć nowe har­mo­nij­ne kom­po­zy­cje abs­trak­cyj­ne lub zaczy­na­ją przy­bie­rać reali­stycz­ne for­my jego cia­ła. W ten spo­sób pra­ca tej dwój­ki arty­stów przy­bie­ra for­mę auto­te­ra­pii dzię­ki któ­rej zaczy­na­ją radzić sobie ze swo­imi ogra­ni­cze­nia­mi.